کودکان به راحتی می‌ترسند و ترس آنها به مرور زمان تغییر می‌کند. ترسیدن واکنشی طبیعی در کودکان است زیرا به آنها می‌آموزد خود را در امان نگه دارند. با این حال تفاوت زیادی وجود دارد میان آن چیزی که کودک به عنوان ترس تجربه می‌کند با زمانی که دچار هراس (فوبیا) می‌شود. در این مقاله به انواع ترس های کودکان در سنین مختلف می‌پردازیم.
ترس‌های رایج در دوران کودکی
برخی از عواملی که باعث ایجاد ترس در کودکان در سنین مختلف می‌شود را در فهرست زیر می‌بینید. بسیاری از این موارد مربوط به تغییرات رشد و عدم بلوغ هستند.
صفر تا ۶ ماهگی
نوزادان از صداهای بلند می‌ترسند و نسبت به آن واکنش نشان می‌دهند. از دست دادن تماس فیزیکی، بصری و شنوایی با والدین برای آنها مانند زنگ خطر است زیرا قسمتی از مغزشان که مسئول پایداری شئ است به طور کامل رشد نکرده است.
۷ تا ۱۲ ماهگی
نوزادان در این سن به تدریج دائمی بودن اشیاء را درک می‌کنند و به رابطه علت و معلولی پی می‌برند. آنها متوجه می‌شوند که بزرگسالان دوباره نزدشان برمی‌گردند و این قدرت را دارند که تا حدودی بر اعمال دیگران تاثیر بگذارند. برای مثال وقتی گریه می‌کنند کسی به سراغشان می‌آید. افراد غریبه موجب ترس آنها می‌شوند. آنها هنوز هم از صداهای بلند می‌ترسند و هر چیزی که به طور ناگهانی در دیدرس آنها قرار گیرد، می‌تواند باعث ترسشان شود.
۱ سالگی
جدایی از والدین در این سن علت اصلی ترس است و تا ۶ سالگی ادامه دارد. کودک یک ساله بسیار به والدین خود وابسته است و دوری از آنها باعث ترس و وحشتش می‌شود.
۲ سالگی
کودکان در این سن اغلب از حیوانات و اجسام بزرگ می‌ترسند. اتاق‌های تاریک به‌ویژه در تنهایی، ترس و نگرانی آنها را افزایش می‌دهد. خردسالان اغلب به برنامه روزمره‌ی منظم خود عادت می‌کنند بنابراین هرگونه تغییری در آن باعث نگرانی و ترسشان می‌شود.
۳ تا ۴ سالگی
با رشد روزافزون مغز، قدرت تخیل و توانایی پیش‌بینی اتفاقات بد در کودکان افزایش می‌یابد. رویاهای او واضح‌تر شده و در آن هیولا و چیزهای ترسناک ظاهر می‌شود. آنها ممکن است از حیوانات، ماسک و تاریکی بترسند.
۵ تا ۶ سالگی
در این سن کودکان ترس خود را از آسیب‌های فیزیکی و همچنین افراد به زبان می‌آورند. آنها ممکن است نسبت به ارواح، جادوگران و دیگر موجودات فراطبیعی ابراز ترس و نگرانی کنند. رعد و برق نیز در آنها دلشوره ایجاد می‌کند و تنها ماندن و تنها خوابیدن هنوز هم چالش برانگیز است.
۷ تا ۸ سالگی
از ترس‌های شایع در این سن تنها ماندن است. کودک تمایل دارد حتی هنگام بازی کردن نیز کسی او را همراهی کند. ممکن است درباره مرگ صحبت کند و نگران اتفاقاتی مانند تصادف رانندگی و سقوط هواپیما باشد. هنوز هم احتمالاً با ترس از تاریکی دست و پنجه نرم می‌کند.
۹ تا ۱۲ سالگی
ترس بچه در این سنین بیشتر به مدرسه و از جمله امتحان مربوط می‌شود. نگرانی از وضعیت ظاهری، زخمی شدن و مرگ نیز جزء ترس‌های این سنین به حساب می‌آیند.
نوجوانی
برای یک نوجوان روابط شخصی می‌تواند منبع سردرگمی، نگرانی و ترس باشد. با توجه به افزایش آگاهی آنها نسبت به جهان و حرکت به سمت بزرگسالی ممکن است درباره مسائل سیاسی ابراز نگرانی کنند. بعضی از نوجوانان برای کاهش ترس خود به خرافات روی می‌آورند. ترس از آینده و بلایای طبیعی نیز از موارد دیگر ترس در نوجوانی محسوب می‌شود.
